Toen ik zeven jaar geleden Vathorst Hondenuitlaatservice overnam, kreeg ik niet alleen een bus en een website, maar er zat ook een bescheiden klantenbestand bij. Honden, met hun eigen persoonlijkheid en eigenschappen en ik mocht ze leren kennen.
Eén van die honden was Bobby, een vrolijke en vocale Welsh Terrier. Bij de vorige eigenaresse zat hij, die ene keer in de week dat hij mee ging, voorin. Dus ik deed dat ook, voor de bijrijdersstoel. Ik heb het 4 weken volgehouden, 1 keer ging het goed, de andere keren sneuvelden in willekeurige volgorde; mijn brood, de hondenkoekjes en mijn regenjas. Na de 3e keer was ik er klaar mee en Bobby verhuisde naar achteren en een principe werd geboren.
Mijn cabine was van mij, daarin waren honden niet welkom.
De jaren die Bobby nog meeging, reed ik op vrijdag met een blaffende bus naar het bos. Want dat was de consequentie, achterin kon Bobby zijn mond niet houden. (Nu zou ik dat niet meer oké vinden, veel te veel stress voor een hond, maar toen besefte ik me dat nog niet zo)
Een paar jaar later kwam Beauty in de groep. Een vrolijke, maar wat onzekere Teckel. Ze ging dolgraag mee, maar het in de bus zetten bleek een dingetje. Want als ik haar moest aanlijnen of optillen, liet ze van de spanning haar urine lopen. Eerst deed ik het een tijdje toch gewoon, wie weet zou het vanzelf wel slijten. Maar het sleet niet en met het baasje begon ik te puzzelen op oplossingen. Na wat dingen geprobeerd te hebben, ging ik overstag. Ik kocht een kleine bench voor voor de voorstoel. Want een hond in een bench is toch wat anders dan een losse hond voorin, dus nou ja…..in het belang van de hond……vooruit dan maar.
En dus gaat Beauty nu al weer een paar jaar, 4 keer in de week, voorin met me mee. En weet je, eigenlijk heb ik helemaal geen last van haar.
En toen gebeurde het…..zes weken terug begon Tigo in mijn groep. Een blije en sociale Hollandse Herderpup van 9 maandjes jong. Ik heb hem zien opgroeien vanaf dat hij met 8 weken het kleine broertje van Sascha werd en me verheugd op het moment dat hij mee zou gaan. Maar Tigo is geen bench gewend en achterin de bus opgesloten zitten in een hok, gaf hem stress, hoorbare stress. Na een paar weken werd duidelijk dat Tigo voorlopig achterin niet zou settelen. Rijden met een blaffende bus is zowel voor Tigo als voor mij niet gezond, want we raken er allebei veel te geprikkeld/gestresst van. Maar ik wilde wel een oplossing vinden, wat stiekem vind ik Tygo gewoon heel erg leuk, dus ik wil graag dat hij mee blijft gaan.
En dus deed ik iets waarvan ik niet had gedacht het ooit nog te doen, Tigo mocht voorin. Op het plekje voor de voorstoel, dat plekje waar nooit meer een hond zou zitten. En weet je……eigenlijk vond ik het heel gezellig……ik ben bang dat ik op die dag, in die mooie donkere ogen, het laatste stukje van mijn principe verloren heb.