Ik was met de groep op het Erkemederstrand van het lenteweer aan het genieten. Heen hadden we alle strandjes afgewandeld, tot we niet verder mochten. Terug gingen we over de dijk, lekker drogen en om ervoor te zorgen dat de honden bij thuiskomst niet allemaal direct weer moeten plassen, van al het water dat ze binnenkrijgen.
We waren ongeveer halverwege, toen er ineens mensen, vanaf een tussendoor pad de dijk opliepen. Ze hadden een prachtige dobermann reu bij zich van anderhalf. Hij vond de groep prachtig en die mensen vonden het ook maar wat mooi en omdat we de zelfde kant op moesten liepen we samen op.
We praatten over koetjes en kalfjes, over hun hond en mijn groep. En toen kwam het verhaal. Toen deze mevrouw haar hond kreeg was ze een cursus speuren met hem gaan doen. Na een poosje deed de hond ineens heel raar. Hij bleef maar aan haar borst snuffelen en signalen geven. Omdat ze het toch niet echt vertrouwde ging ze naar de huisarts en zei tegen hem: ‘Of mijn hond doet raar, of er is iets aan de hand.’ Het laatste bleek helaas waar, haar hond had het goed geroken en de mevrouw bleek borstkanker te hebben.
Omdat haar hond nog zo jong was, hadden mensen haar geadviseerd om hem anders maar weg te doen, maar zei ze: ‘Al had ik hem kotsend moeten uitlaten, dan nog had ik het gedaan. Want zonder deze hond was mijn kanker veel later ontdekt en had ik het waarschijnlijk niet overleefd.’ Ik kreeg er kippenveel van, hoe bijzonder…..
Zo diep en dierbaar kan de band met je hond zijn!! En hoe prachtig dat ik me mag laten raken door zo’n bijzonder verhaal. Echt een moment waarop ik met volle teugen van mijn werk geniet.
Mevrouw, ik ken u verder niet, maar bedankt dat u dit met mij wilde delen! (en hopelijk vind u het goed dat ik het verder vertel, zodat meer mensen geraakt mogen worden)