Soms heb je ze, van die overwinningen, waardoor je de rest van de dag met een glimlach op je gezicht rondloopt.
Vandaag was Bente de kanjer. Ze gaat nu een kleine anderhalf jaar mee en het is een hobbelige rit geweest. Mijn motivatie om haar erbij te houden was hoog, omdat ze echt een lieverd is, maar ook omdat de vorige hond van deze eigenaar me heel dierbaar was. En omdat ik heel veel vertrouwen heb in Bente haar baasje.
Toch heb ik ook regelmatig getwijfeld, zou het me wel lukken? Zou het Bente lukken? Zou het ons samen lukken? Kon ik de handdoek niet beter in de ring gooien?
Drie keer nam Bente zelfs een korte time-out. Even een paar weken niet, omdat haar gedrag verslechterde. En elke keer bleek dat toch weer hormoon gerelateerd.
Al die tijd liep Bente met een lange lijn aan haar halsband. Die lijn was gewoon los, dus ze had gewoon alle vrijheid, maar wanneer het nodig was hielp die me om sneller en makkelijker in te grijpen.
Maar afgelopen donderdag vroeg ik me ineens af, is die lange lijn eigenlijk nog wel nodig? We zitten in een goede flow. In de groepen waarin Bente nu zit, vindt ze steeds meer balans. Het zijn stabiele groepen, met honden die haar aankunnen. En dat doet haar zichtbaar goed. Ze is minder vaak overprikkeld, beter bereikbaar en misschien wel het belangrijkste; ik merk dat mijn vertrouwen groeit. Mijn vertrouwen in haar en in ons. Het vertrouwen dat ze soms wel veel herrie maakt, maar echt wel weet hoe ver ze kan gaan. En dat ze niet de grens overgaat, dat er geen gewonden vallen, dat ze echt nog weet wat ze doet.
Vandaag was dat vertrouwen zo groot, dat ik de lange lijn heb los geklikt. Daar ging ze, vrij, op eigen benen.
Wat een bijzondere mijlpaal. En stiekem ook een emotioneel moment. We dit it!